In zijn offensief om Ruud van Nistelrooij toch tot de WK-selectie te laten toetreden, probeerde jakhals Frank onlangs in DWDD enkele trainers over te halen een handtekening te zetten om dit doel te ondersteunen. Eerste vraag aan Leo Beenhakker: of hij naar het WK ging? Ja, maar slechts een weekje, niet langer. Leo heeft niet zoveel met Afrika. Maar, haastte hij zich onmiddellijk te zeggen, ‘dat bedoel ik niet racistisch hoor, echt niet!’
Het is in de eerste plaats natuurlijk een klassieke fout: onderstreep dat wat je absoluut niet wilt dat mensen denken, en mensen gaan het juist denken. Want had Beenhakker deze toevoeging niet gedaan, dan had zijn opmerking dat ie ‘niets met Afrika heeft’ mij nooit als racistisch toegeschenen. Ik was hem dan waarschijnlijk allang weer vergeten. Zo'n grote plaats in mijn gedachten neemt Leo doorgaans nou ook weer niet in.
Nu echter zette zijn opmerking mij aan het denken. Beenhakker heeft ‘niets’ met Afrika, maar is zo bang dat dit wel eens opgevat zou kunnen worden als dat hij het wellicht niet zo op heeft met gekleurde mensen, dat hij er als de kippen bij is om dit eventuele vooroordeel de kop in te drukken. Terwijl ieder jaar, zo rond de tijd dat de eerste sleurhutten de snelwegen sieren, die gevleugelde uitspraak weer veelvuldig te horen is: ‘Ik ga naar Frankrijk op vakantie. Mooi land, alleen zo jammer dat er Fransen wonen hè.’ Gevolgd door een knipoog van verstandhouding, want weten we niet allemaal dat Fransen chauvinistisch en arrogant zijn, en liever doodgaan dan een woord Engels in de mond nemen? Juist ja. En niemand die dit racistisch vindt, of zich zelfs maar geneert voor een dergelijke uitspraak. Ook Engelsen (‘zuiplappen’), Duitsers (‘luid’) en Italianen (‘maffioso, versierders, belabberde chauffeurs’) mogen naar hartenlust als volk worden afgekraakt.
De Afrikaan daarentegen wordt, wanneer gesproken wordt over zijn land van herkomst, met alle egards behandeld. ‘Ik vind Marokko wel een mooi land, maar ik moet die Marokkanen niet’. Ai! De gemiddelde Nederlander denkt toch nog steeds wel even na voordat hij een dergelijke zin op een verjaardag laat vallen.
‘Ik moet die Marokkanen niet die bij mij in de buurt iedere avond staan te hangen’, zorgt echter voor een stuk minder scheve gezichten op die verjaardag. En de enthousiaste reacties bereiken een hoogtepunt als die ‘leuke, authentieke’ Franse bakkerij in de nabije winkelstraat ter sprake komt, waar je van die échte Franse croissantjes kunt kopen. ‘Net zoals op vakantie’, glundert de verteller.
Het is een interessante gewaarwording: de Afrikaan die zo geliefd is in het land van herkomst, moet hier de grootst mogelijke moeite doen om geaccepteerd te worden. En waar Fransen in La Douce France geregeld worden verguisd, zijn ze hier een verrijking voor de (eet)cultuur.
De oplossing: deze twee houdingen destilleren, mixen en serveren op feesten en partijen. Wat meer ‘Leo’ als het om Fransen in hun thuisland gaat, wat verzachtende croissantjes-gedachten bij het praten over Afrikanen in Nederland. Dan hebben we pas écht het beste uit twee werelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten