Op de dag van onze bruiloft, begin september, scheen de zon. Tenminste, op de cruciale momenten: toen we ons huis verlieten, toen we aankwamen bij het stadhuis en al onze gasten buiten op ons stonden te wachten, toen we getrouwd en wel het stadhuis verlieten en toen we aankwamen bij de strandtent waar we met alle gasten gingen barbecuen en feesten. Net op tijd: een halfuur nadat we binnen waren, viel de regen met bakken uit de lucht, om pas op te houden vlak voordat wij en het merendeel van onze gasten de strandtent verlieten.
Behalve voor de enkele laatkomers en vroege vertrekkers die de pech hadden zeiknat te regenen, was een betere timing nauwelijks mogelijk, zou je bijna zeggen. Dat was in ieder geval onze mening. De poncho’s die we klaar hadden liggen om onze trouwkledij te beschermen, bleken niet nodig, evenmin als de enorme paraplu’s. Wat een geluk hadden we, zeiden we die dag een paar keer tegen elkaar. Voornamelijk met de fantastische dag, maar ook met het weer.
Niet iedereen was die mening toegedaan. Integendeel. In de maanden na onze bruiloft werden gesprekken over dit festijn door een opmerkelijk groot aantal mensen gestart met opmerkingen in de trant van : ‘Maar jullie hadden wel ontzettend slecht weer zeg’, ‘Wat balen van dat hondenweer’, ‘dat zand striemde echt keihard langs mijn benen’ tot zelfs ‘Ik vond het ontzettend sneu voor jullie. Als je zag wat een prachtige zonfoto’s WIJ hadden op onze bruiloft…’ Die laatste werd zelfs door de persoon in kwestie tot drie keer toe herhaald, vergezeld van een wat minder aangenaam lachje, zal ik maar zeggen.
Degenen die nat waren geregend, hadden een punt. Maar wat het probleem was van een ieder die volledig droog was overgekomen, was en is mij een compleet raadsel. Waren mijn lief en ik opgeluchter dan opgelucht dat de voorspelde hoosbuien overdag uitbleven, mailde de dj naderhand dat ie zo blij was dat het ’s avonds regende, omdat het anders binnen nooit zo’n knalfeest was geworden, geven de foto’s enkele blije gezichten en fanatiek dansende mensen weer en hebben we onze gasten getrakteerd op een geweldig eet- en dansfestijn, menigeen kan het toch niet nalaten om een meer of minder zure opmerking te maken over het feit dat het op onze trouwdag regende. En hoe ontzéttend jammer dat toch wel niet was.
Waar die behoefte vandaan komt, is mij een raadsel. Misschien omdat het tijdens een bruiloft nu eenmaal niet “hoort” te regenen, net zoals een vakantie zonnig “hoort” te zijn. Want als het niet verloopt zoals het in de zoetig witte bruiloftstijdschriften of zonovergoten vakantiegidsen staat voorgeschreven, is het niet goed, heb je pech, en ben je zelfs een loser, zoals ik van sommige mensen toch wel sterk het gevoel kreeg. En hoe ik ook probeerde, ik kreeg en krijg die mensen er niet van overtuigd dat wij die stortbuien ’s avonds, TOEN WE ALLEMAAL BINNEN WAREN, écht niet erg vonden. Als we al enige ergernis over regen gehad zouden hebben, dan was die nu wel als sneeuw voor de zon verdwenen door al dat gezeur erover.
Het feit dat Nederland nu niet bepaald een klimaat heeft om over naar huis te schrijven, verklaart voor een groot deel de spastische relatie die wij tegenover het fenomeen ‘weer’ hebben ontwikkeld. 'Was het mooi weer?' is doorgaans de eerste vraag die gesteld wordt wanneer iemand verslag doet van een vakantie, bruiloft of ander cruciaal evenement. Is het antwoord 'nee'? Helaas, dan verliest het evenement in de ogen van de toehoorder onmiddellijk zijn glans.
Wat zou het prettig zijn als we onze merkwaardige relatie met het weer zouden kunnen loslaten wanneer het gaat om evenementen van anderen. Sterker nog, dat er geen enkel oordeel – winnend of verliezend – aan een feest of reis wordt opgehangen, anders dan wat de reizigers, bruidsparen of jarigen er zelf van vonden. Want, eh, vergis ik me of, is dat wellicht heel misschien niet waar het toevallig om gaat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten