Dank je wel, straatmuzikant

Sommige momenten zijn nauwelijks in woorden uit te drukken. Alleen muziek weet op die ogenblikken de juiste snaar te raken.

Het moment herinner ik me nog precies. Het was zo’n zeldzaam ogenblik waarop alles perfect voelt, in harmonie, zen, balans of hoe het dan ook mag heten, zo’n moment dat je voor altijd bij blijft en een gevoel omvat dat je het liefst nooit meer kwijt wilt raken. Ik liep in Circular Quay, onderdeel van de haven van Sydney die ik, zonder dat ik alle havens van de wereld heb gezien, zonder aarzelen de mooiste haven van de wereld durf te noemen. Ik woonde toen een paar maanden in deze stad. Het was me gelukt om uit het niets een leven op te bouwen gevuld met werk, vrienden, hobby’s en zelfs liefde, de onderdelen die vaak nodig zijn om een plek oprecht als een ‘thuis’ te kunnen beschouwen, in ieder geval voor mij. Ieder weekend ging ik erop uit om de ontelbare mooie plekken van deze stad te ontdekken, het leven daar in me op te nemen, de geuren en kleuren van de stad te beleven en ik genoot dan ook op een manier zoals ik nog nooit genoten had.

En daar, op die zonnige zaterdag waarop ik in die haven liep en me weer eens liep te verbazen over het feit dat een stad toch zo mooi kan zijn, hoorde ik een zuivere, diepe stem begeleid door fantastisch gitaarspel. “Here comes the sun”, zong de straatmuzikant, op een wijze die mooier klonk dan de Beatles het ooit op de plaat hebben gezet. Tenminste, in mijn oren klonk het mooier dan ooit was gemaakt en ooit mogelijk zou zijn. Want die mooie stem, dat heerlijke gitaarspel, de woorden die een lofzang op de zon ten gehore brachten, beschreven beter dan ooit het intense geluksgevoel dat op dat moment door mij heen stroomde. Dat mooie nummer vatte alles samen: de dankbaarheid om tijdelijk in zo’n stad te mogen wonen, te mogen genieten van al die mooie dingen die Sydney te bieden heeft en me in deze stad echt ‘thuis’ te mogen voelen. Dank je wel, straatmuzikant, voor die prachtige muziek. Iedere keer als ik Here Comes The Sun op mijn i-pod hoor, doe ik mijn ogen dicht en zie ik weer voor me hoe jij dat nummer tot leven bracht, daar in die haven van die ongelooflijke stad.