Banen zwemmen

Zwembad De Waterthor, Den Haag, vrijdagmiddag. Het eindsignaal van het uur vrijzwemmen heeft geklonken, ik klim uit het zwembad en loop naar een van de toezichthoudende badjuffen.

‘Goedemiddag, mag ik u een idee voorleggen?’
‘Natuurlijk, dat mag altijd.’
‘Het lijkt mij zo fijn als er voortaan lijnen in het zwembad zouden liggen, zodat iedereen echt banen kan zwemmen. Nu zwemt iedereen kris kras door elkaar en botst voortdurend tegen elkaar op, wat het zwemgenot niet tegemoet komt.’
‘Daarom hebben we ook één baan speciaal voor de snelle zwemmers.’
‘Dat weet ik, daar zwem ik ook altijd. Alleen stroomt die baan iedere week ook vol met langzame zwemmers, waardoor het idee van die baan zijn doel een beetje voorbij schiet. Blijkbaar willen veel meer mensen in een echte baan zwemmen, dat is tenslotte ook veel prettiger. Dus is mijn voorstel: leg in het hele bad lijnen neer, dan kan iedereen gestructureerd zwemmen.’
‘Dat kan helaas niet. Dan moet het uur tussen de middag ‘banen zwemmen’ heten in de folder en op de website, en zo heet het niet.’
‘Maar dan plakt u er toch gewoon de naam ‘banen zwemmen’ op? Probleem opgelost!’
‘Dat kan niet. Als we het ‘banen zwemmen’ noemen, moeten er verplicht banen in liggen.’
‘Ja…dat is toch ook precies wat ik voorstel?’
‘De indeling van het zwembad is beleid dat op kantoor wordt gemaakt. Daar mogen wij niet zomaar over beslissen.’
‘Ook niet over iets eenvoudigs als lijnen in het zwembad leggen? Is dat niet wat ingewikkeld? Ik weet zeker dat u de meeste zwemmers een groot plezier doet.’
‘Persoonlijk ben ik het helemaal met u eens. Maar helaas kan dat niet, want het heet nu eenmaal geen ‘banen zwemmen’. En dat staat vast. Er is dus maar één baan, en als u last heeft van langzame zwemmers kunt u dat gerust bij ons melden. Dan zeggen wij er wat van.’
‘Vindt u het erg als ik deze redenering niet begrijp?’
‘Ik begrijp best dat u het niet begrijpt. Maar zo werkt het nu eenmaal. Goedemiddag.’

Blijkbaar hebben we allemaal een 'Haren' nodig

Mijn eerste vriendje woonde in Haren. Het was een gevalletje vakantieliefde op de camping in Frankrijk, waar ik als een blok viel voor zijn blauwe ogen, blonde lokken en blozende wangen. Waar hij op viel, was voor mij een compleet raadsel. Maar feit was dat hij me, na een paar dagen puberaal om elkaar heen draaien, het insmeren van elkaars rug op het strand en slowen (ook bekend als slijpen of schuifelen, afhankelijk van de regio waaruit men afkomstig is) in de campingdisco, op een avond naar mijn tent terug bracht en onze vakantieverkering officieel aftrapte met die eerste zoen.

Op wolkjes beleefde ik de rest van de vakantie. Onder de Zuid-Franse zon overbrugden we probleemloos onze talrijke verschillen: in regionale afkomst (hij Groningen, ik Zuid-Holland), in ervaring (niemand wordt als good kisser geboren – ook hij niet). opleidingsniveau (ik de versie met Grieks en Latijn, hij wat nu VMBO kader beroeps zou heten) en muziek (hij gabberhouse, ik toen nog mainstream meuk). Ze deden er simpelweg niet eens toe. We waren verliefd, op dat moment in hetzelfde land en wie zit te wachten op inhoudelijke gesprekken als je de tijd ook kunt doden met elkaars hand vasthouden en in elkaars ogen kijken?

Tranen met tuiten huilde ik toen hij als eerste van ons huiswaarts keerde, waarna ik de dagen telde tot ook wij de camping, waar zonder hem geen bal meer aan was, zouden verlaten. De eerste met aftershave besproeide brief droeg ik wekenlang bij me, overal waar ik naar toe ging. Nog dezelfde zomervakantie kwam hij me opzoeken in ons dorp in Zuid-Holland. Ondanks dat we op een totaal andere manier in ons prille leven bleken te staan, wist ik: de toekomst was van ons. We waren namelijk voor elkaar bestemd.

Er was echter één verschil dat niet te overbruggen bleek. Namelijk het salaris van onze vaders. De mijne was bankier, ettelijke lagen onder Rijkman Groenink en zo mogelijk nog verder onder de Balkenendenorm, maar met een inkomen dat ruim voldoende voor het financieren van onze keurige twee-onder-een-kapper. Die van hem was directeur van het een of ander. Dit ontdekte ik bij mijn eerste bezoek aan Haren, toen hij de fiets waarmee hij me van het station haalde tot stilstand bracht voor een kast van een villa, met eindeloze oprijlaan en een tuin met formaatje voetbalveld (in mijn ogen dan). ‘Wow, wat een megahuis’, riep ik met kinderlijke bewondering uit.
Het was even stil.
‘Ja’, sprak hij. ‘Toen ik jullie huis zag, dacht ik ook wel even: jeetje, is dat het nou?’
Het werd nog stiller.
En stil bleef het de rest van het weekend. Na deze opmerking openbaarden al onze met veel ijver overbrugde verschillen zich ineens open en bloot, en werd pijnlijk duidelijk dat die gedroomde toekomst in razend tempo in duigen aan het vallen was. Met zijn zus voerde ik meer en vooral leukere gesprekken dan met hem, en op het station vlak voor mijn terugreis beëindigden we met wederzijdse instemming, in goed overleg, onze romance.

Kijkend naar de beelden van de straten van Haren – misschien de zijne wel, wie weet – die afgelopen weekend kort en klein werden geslagen, dacht ik terug aan mijn eerste en enige bezoek aan dit inmiddels wereldberoemde dorp. ‘Haren’ is voor mij in de jaren nadien symbool geworden voor het verlies van de illusie dat liefde alle verschillen kan overbruggen, als we maar graag genoeg willen. ‘Haren’ leerde mij subtiele waarschuwingen niet in de wind te slaan. In die zin (en alleen in die) betekent ‘Haren’ het begin van mijn verloren onschuld, naïviteit en blindheid voor mogelijke problemen.
Afgelopen weekend laat zien dat meerdere mensen, misschien heel Nederland wel, helaas een ‘Haren’ nodig bleken te hebben om een vergelijkbare les te leren.
Het is te hopen dat voor hen één keer voldoende is.

Dear Lonely Planet,

While I meant to write to you immediately after I returned from my latest trip about a week and a half ago, I unfortunately failed to stick to this resolution. Not only was there the post-travel obligation to return to work two days after I landed into daily life, but there was also this thing that made me decide to address some words to my all-time favourite travel guide in the first place. Namely: the post-travel exhaustion that I’ve been experiencing ever since I first got acquinted to Lonely Planet, and that hit me harder than ever this time.

Firstly, I can’t thank you enough for your existence. Being who you are, you’ve been one of my most important companions during the trips I’ve been fortunate enough to make. I purchased my first Lonely Planet edition to help me find my way in the city in which I was going to spend six month, working as an intern for Amnesty International: Sydney. The Sydney LP helped me make sense of this huge city, not only of the main tourist attractions but especially the off-the-beaten-track beaches, cafés, national parks, shops and bars. From then on, I was hooked. The tone of voice, the inspiring ‘about the authors’-bits that immediately made me long to be one myself (never having had the guts to become a professional traveller, unfortunately), the amazing restaurants I would never have found without that wonderful blue book, the facts and figures about my travel destinations, and most of all: the authors’ ability to turn even the dullest place in a country into a ‘must-see’ and an obligatory part of a trip.

And that specific quality, Lonely Planet, has yet again turned out to be not only the characteristic that makes me keep coming back to you, but also the one that gets me down each time I let your lovely authors guide my travels. Your have a gift to describe each museum, church, park, café, tiny village, uninspiring town or out-of-the-way national park in such a tone of voice that I cannot help but concluding that my trip has not been complete without visiting that museum or without having had coffee in that specific bar. Your list of things to see, activities, where to eat & drink and nightlife is so extensive and so enthusiastically written about that I find it almost impossible to chose. According to your amazing authors, everything they write about is beautiful and and shouldn’t be missed. I admire their capacity to look beneath the surface of a town that is not as attractive at first sight; thanks to this ability I have enjoyed cities I never even thought I’d visit.

But the unfortunate truth is that one cannot see it all in three weeks. Therefore, one has to make choices. Your offered itineries and ‘Ljubljana in 2 days’ do certainly point out the highlights and are definitely helpful in that difficult proces. But whenever I have tailored my trip, I always happen to stumble upon your description of that one national park that is supposedly simply THE most quiet, natural, easy to reach or extraordinary the country has to offer. Whenever I have picked the cities I will visit and, as a consequence, the ones I’ll give a miss, I happen to read about the amazing café culture in exactly that city I will not be visiting or that walking tour that must be the one of the most scenic of that part of the world, and regret my decision straight away. Because what if that other one is even nicer…?

I find myself whining to my husband about the places we will not be seeing, shouting how unfortunate it will be to miss the island that is apparently the most picturesque of all of Croatia. He on the other hand gets frustrated with my willing to squeeze as many Lonely Planet highlights into our 3 week journey. Halfway through our trip I realize I won’t have time to while away an afternoon in the most comfortable bar in Ljubljana, simply because our program is already packed – and complain to him about it. And by the way, how come we didn’t stop at the oldest church in Slovenia?

When I got home, I was tired. Tired of only having stayed one or two nights in one places because I really needed to visit this cute fishing village as well. Tired of having awarded myself only one lazy afternoon, which I spent frantically scanning the LP to see if we really couldn’t fit in that one national park on the way. Tired of deciding which island to go, where to have lunch, coffee and dinner, which beach to visit, what museum to pick – and what not. Tired of keeping myself from reading that page about that great cycling path we were not able to make. I felt I needed a holiday, someting I of course could not tell anyone having just been away for 3 weeks.
I know you mean no harm at all, on the contrary: I know you only want to make life easier and more exciting for adventurous travellers. But the truth is: you are just too good. And I am just too bad at making decisions and sticking to them, and too easy a victim of your enthusiasm, your thorough knowledge and your advice that makes me frantically travel those extra miles to see….well, you get the idea.

And that’s why, dear Lonely Planet, I decided not bring you on my next travel adventure. I am in need of a vacation without knowing all there is to see in the area I go to. I need to not want to get as much out of my time in my travel destination as possible. I need only one beach, three nice cities – tops, a few restaurants and bars and lots and lots of afternoons to while away, in the guesthouse or camping of whatever accommodation I chose before heading off. I need a very non-Lonely Planet trip, before I will be able to join you across the world again.

Because one thing is certain. I might not be able to live with you at this particular moment, but I certainly would be lost without you.

Until we meet again,

With love,

Suzanne