Quasi-geklaag

"Iedereen zit buiten aan de rosé terwijl ik maar doorwerk om deadlines te halen #zucht.” “Bezig met het doorploegen van 233 werkemails. Post-vakantieblues.” “Wanneer ga ik nou eens leren om minder uren te werken?” “Zondagochtend en aan het werk, what’s new?” “Ik heb het zo verschrikkelijk druk, het is gewoon niet leuk meer.

Alle slow-bewegingen ten spijt kom ik uitspraken zoals hierboven nog steeds vaker tegen dan mij lief is. Dit quasi-geklaag vormt een variant op en is zo mogelijk nog irritanter dan het inmiddels uit de tijd geraakte druk-druk-druk mantra. Want hoewel ze een slechte poging ondernemen hun opmerkingen te verpakken in een omhulsel van daadwerkelijke ellende, genieten de eigenaren van dergelijke citaten stiekem met volle teugen van hun situatie. Ze zijn namelijk allesbehalve zielig. Integendeel: het gaat beter met ze dan ooit.    

Bescheidenheid siert de mens, is ons Nederlanders met de paplepel ingegoten, en arrogantie wordt dientengevolge beschouwd als ondeugd. Doe maar normaal en kom vooral niet boven het maaiveld uit, weten we maar al te goed. Van mensen die prat gaan op hun successen moeten we doorgaans niets hebben. Zelfs het retweeten van complimentjes op twitter is volgens sommigen al op het randje.

Maar o ego, wat laat je je moeilijk temmen! Vooral op sociale media, die bestaan bij het etaleren van de eigen successen en talenten en het weglaten van misstappen en andere vormen van falen. Stiekem willen we niets liever dan van de daken schreeuwen hoe goed het met ons gaat – dus precies datgene doen wat onze mores ons verbieden. Wat te doen?

Heel simpel: we draperen op creatieve wijze een verpakking om onze successen heen. Zeg maar, de surprise met sinterklaas. Die verpakking krijgt dan het uiterlijk van geweeklaag dat we het zo druk hebben (lees: kijk mij eens bakken met opdrachten binnenhalen!). Dat we zoveel mails hebben (kijk eens hoe belangrijk ik ben!). In problemen met ‘nee’ zeggen (kijk mij eens gedreven en ambitieus zijn!). In blogposts dat we minder werk gaan aannemen (kijk mij eens géén loser zijn die net als de sukkels in deze crisis moet smeken om opdrachten!).

Zo jammer. Want ik durf te wedden dat een oprechte uiting van trots minder irritatie oproept dan dit onoprechte geweeklaag. Wat is er mis mee om dolblij te zijn dat na drie weken vakantie je opdrachtgevers weer voor je in de rij staan? Dat je bedrijf zo goed loopt dat je bijna niet weet hoe je de klussen af moet krijgen? Met het gevoel van trots dat jij geen tijd hebt om rosé te schlempen omdat je column voor de volgende dag nu eenmaal af moet zijn? Helemaal niets. Dus laten we alsjeblieft dat calvinistische priemende vingertje vergeten dat ons aanzet tot die klagerige surprises. Ben je blij dat je het druk hebt? Wéés dan ook blij. Je hebt het verdiend.  
Tussen quasi-geklaag en arrogantie gaapt nog een groot en uitstekend begaanbaar maaiveld.