Door Suzanne van den Eynden, gepubliceerd in NRC Next op 30 november 2009
Het feit dat de ex van mijn goede vriendin haar tijdens hun huwelijk bedroog met haar toenmalige beste vriendin, belette haar niet om, goed en wel gescheiden, te vallen voor de charmes van een man die het woord ‘hufter’ zo ongeveer op zijn voorhoofd geschreven had staan. Ze wist heel goed dat hij haar meer kwaad dan goed zou doen, maar in haar verliefdheid bleef ze met hart en ziel geloven in een gezamenlijke toekomst.
Ze accepteerde zijn vluchtgedrag afgewisseld met liefdesverklaringen, lompheid, leugens en zijn voortdurende gesms met andere vrouwen terwijl hij bij haar was, in stilte smekend om zijn liefde, er stellig van overtuigd dat zij bij elkaar hoorden. Hun relatie was eerder een kwelling dan een genot. Hoe makkelijk was het voor haar geweest om die kwelling te beëindigen? Maar dat liet ze aan hem over, toen hij het botweg uitmaakte en zich onmiddellijk in de armen van een ander stortte.
In zijn zoektocht naar een verklaring van de populariteit van Kluun’s ‘Komt een vrouw bij de dokter’, verbaast Raymond van den Boogaard zich in NRC Next van 26 november over het feit dat het nu juist vrouwen zijn die blijkbaar zo graag willen lezen over held cq hufter Stijn, die rond neukt met andere vrouwen terwijl zijn eigen vrouw op sterven ligt. Wat toont dit aan, vraag Van den Boogaard zich af. “Zijn veel vrouwen masochisten, aangetrokken door vormen van mannelijk gedrag die hun zelfrespect aantasten?” En zijn onmiddellijke conclusie: “Onwaarschijnlijk”.
Ik zou het graag met Van den Boogaard eens zijn, maar hier geeft hij vrouwen toch echt teveel credit. Vrouwen laten zich namelijk wel degelijk in groten getale verleiden door mannen à la Stijn, die met hun gedrag het zelfrespect van deze vrouwen danig aantasten. Vrouwen kwellen zichzelf wel degelijk door vast te blijven houden aan uitzichtloze relaties, en vertonen daarmee op hun manier wel degelijk masochistisch gedrag. Niets geen kloof tussen de maatstaven van een kunstwerk en die van het dagelijks leven: alleen al in mijn eigen omgeving maakten talloze vrouwen zichzelf het leven zuur door middel van een relatie met een ‘Stijn’.
Jaren geleden werd ik zelf verliefd op iemand van wie het van meet af aan overduidelijk was dat hij niet de juiste persoon voor mij was. Ik wist dit donders goed, en toch begon ik een ‘relatie’ met hem. Keer op keer maakte ik het uit, en net zo vaak rende ik weer naar hem toe, om me over te geven aan een nieuwe ronde zelfkwelling. Blind van verliefdheid geloofde ik dat het ooit op een dag allemaal wel goed zou komen. Mijn zelfrespect daalde met de dag, maar het kon me niet schelen: met het toenemen van mijn verliefdheid en wanhoop, nam mijn rationaliteit gestaag af. Pas na twee lange jaren kon ik het opbrengen om afscheid van hem te nemen. Twee vriendinnen van me bevonden zich overigens in dezelfde periode als ik in soortgelijke relaties. De één ging door tot ze overspannen bij een psycholoog terecht kwam, bij de ander werd een burn-out de wake-up call.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Natuurlijk hadden mijn vriendinnen en ik, en al die andere vrouwen die vasthouden aan een destructieve relatie, ons niet van tevoren voorgenomen onszelf eens even flink te gaan kwellen. Maar waarom gebeurt dit dan massaal? Niet omdat we niet beter weten dus. Maar omdat verliefdheid ons wezen blijkbaar zo verandert, dat we niet meer voor rede vatbaar zijn en tegen wil en dank blijven geloven in relaties met mannen die verre van goed voor ons zijn. Ook al rinkelen de alarmbellen luid en duidelijk, en hebben we het zelf in de hand om die relaties te beëindigen.
Van den Boogaard stelt dat miljoenen kennis hebben genomen van het gedrag van “de smiecht Stijn, zonder ook maar een moment te hebben gedacht dat ze dit gedrag zouden ondergaan”. Was het maar waar. Ik denk dat voor veel vrouwen de kennismaking met Stijn herkenning en, hoe vreemd het misschien ook klinkt, een vorm van troost betekende. Want hoe ellendig de mannen ook waren voor wie wij ooit tegen beter weten in zijn gevallen: door Stijn weten we dat het altijd nog een graadje erger kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten