Door Suzanne van den Eynden, gepubliceerd in NRC Next op 24 juni 2009
Zoals je dat doet als je ergens nieuw komt wonen, maakten wij even kennis met onze buren. Zo ook met de bewoner van het appartement naast ons. ‘Hoi, ik ben Alex en speel gitaar in een band’, stelde hij zich voor. Visioenen van nachtelijke gitaarsolo’s bekropen ons bij de woorden van deze langharige jongen van midden twintig. Helemaal toen we op zijn balkon een imposante stapel bierkratjes ontwaarden, en in de woonkamer een poster van Jimi Hendrix. Dat kon nog leuk worden, vreesden we in stilte. En jawel hoor: de eerste avond in onze nieuwe woning konden we onze eigen tv nauwelijks horen dankzij het lawaai uit het naastgelegen appartement. Maar niet uit dat van de gitarist, nee: de klanken van een aan de dialogen te horen slechte soapserie kwamen uit het huis van onze zo keurig uitziende, geaffecteerd pratende, 91-jarige, vitale maar slechthorende buurvrouw aan de andere kant.
Het incident bleek niet eenmalig. Avond aan avond konden we het Journaal niet luisteren zonder luide bijklanken van de buurvrouw. De eerste de beste zondagochtend schrok ik om halfacht wakker, me afvragend waarom ik in vredesnaam mijn wekker had gezegd. Het bleek de radio van de buurvrouw te zijn die door onze slaapkamer schalde. Inmiddels hadden we al diverse pogingen ondernomen de buurvrouw te waarschuwen dat dit toch echt zo niet kon. Een zeer vriendelijk briefje (want ze hoort ’s avonds de bel niet), twee telefoontjes en twee uitputtende praatsessies later was het resultaat nog steeds hetzelfde: de buurvrouw weigerde te geloven dat wij last van haar hadden. Dat was onmogelijk, zo hard zette ze die tv namelijk niet. Wij waren maar lastposten, en zij was helemaal alleen en zielig, sprak ze vinnig. En nee, van een koptelefoon wilde ze absoluut niets weten.
Overheden breken zich het hoofd over probleemjongeren, hangjongeren en risicojongeren. Groepen jongeren worden al bij voorbaat geassocieerd met herrie, rotzooi en andere ellende. Sommige gemeenten zetten zelfs apparaten in met een toon die alleen jongeren kunnen horen, om deze groepen van de straat te verjagen. Respect voor oudere mensen is er daarentegen bij de meeste mensen met de paplepel ingegoten. Tegen ouderen zeg je ‘u’, en je behandelt deze bevolkingsgroep vanzelfsprekend met egards. Niets mis mee. Maar voor die ouderen die menen ontheven te zijn van de fatsoensregels waar de rest van de samenleving geacht wordt zich aan te houden, kost het mij bijzonder veel moeite om meer respect op te brengen dan voor die overlastgevende jongeren waar de kranten bol van staan.
Ik krijg soms sterk de indruk dat ouderen een vrijbrief menen te hebben om zich precies zo te gedragen als ze willen. Wanneer ik bijna tegen een auto opknal die met 40 km per uur over de snelweg kruipt, of bij het afslaan vergeet op fietsers te letten, is de bestuurder negen van de tien keer iemand van ruim boven de zeventig. Zodra in de supermarkt een extra kassa wordt geopend, zijn het negen van de tien keer ouderen die, zo snel als hun benen het nog kunnen dragen, van achter uit de winkel naar de vrije kassa sprinten en als eerste hun spullen neerleggen, de lange rij wachtenden naast hen negerend.
Onlangs belandde ik in de bagagehal van Schiphol in een enorme rij, en de bejaarde heer achter mij duwde herhaaldelijk met zijn bagagekar tegen mijn achillespezen aan. Op mijn vriendelijke verzoek hiermee op te houden, omdat ik toch echt niet sneller naar voren kon, uitte hij zijn stellige overtuiging dat ik aan het voordringen was – het duwen ging gestaag door. En voor deze mensen moet ik respect hebben, alleen omdat zij toevallig al een stuk meer decennia op deze aardbol rondlopen dan de gemiddelde hangjongere?
Ik vraag me af binnen hoeveel minuten er iemand bij mij op de stoep zou staan als ik een goeie heavy metalplaat op volle sterkte door de flat had gejaagd. Of als ik met een karretje tegen een bejaarde aan had staan duwen. De bagagehal van Schiphol was zonder twijfel te klein geweest.
Natuurlijk zijn er groepen jongeren die buurten of buren tot wanhoop drijven. En het is prima dat zij worden aangepakt. Maar laten we de plicht tot sociaal gedrag wel uitbreiden tot alle leeftijdgroepen in de samenleving, en niet beperken tot ‘de jeugd van tegenwoordig’. Doe mij trouwens maar die hangjongeren op de parkeerplaats, en een gitarist als buurman. Wel zo rustig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten