Door Suzanne van den Eynden. Een verkorte versie van dit artikel is gepubliceerd in NRC Next van 3 november 2008
Moederdag, vaderdag, dierendag, en als het aan minister Rouvoet ligt, ook nog een Dag van het Gezin. Deze wens althans heeft de minister van Jeugd en Gezinszaken tot uitdrukking gebracht in de deze week door het kabinet te bespreken Gezinsnota, waarin hij ouders bovendien oproept meer moeite te doen om hun gezin bij elkaar te houden. Een datum heeft Rouvoet ook al: 15 mei. Afgezien van mijn verbazing over het tomeloze gezinsfanatisme van de minister, vraag ik mij in af waarom Rouvoet in ‘s hemelsnaam met alle geweld nóg een aan het gezin gewijde dag wil instellen. Van die dag hebben we er namelijk al twee: 25 en 26 december. Want als er iets centraal staat tijdens de jaarlijkse viering van de geboorte van Christus, is het wel de boodschap dat je vooral deel dient uit te maken van een harmonieus gezin, of op zijn minst toch wel een gelukkige relatie.
Dat is in ieder geval de boodschap die alle weeïge, suikerzoete kerstliederen ons vanaf ongeveer eind november toezingen. De boodschap waar de van harmonieuze familietafereeltjes – uiteraard met engelachtige kindertjes onder de kerstboom – uitpuilende tijdschriften ons hardnekkig van proberen te overtuigen. En de boodschap die veel mensen die zich niet herkennen in de songtekst van ‘Driving home for Christmas’ of de Kerst-Libelle, niet bepaald van een vredig kerstgevoel vervult zodra het eerste kerstkransje in de supermarkt wordt gesignaleerd. Want – ook al wil Rouvoet er niet aan – die mensen bestaan ook!
Voor een van mijn vriendinnen – gescheiden, twee kinderen – was kerst vooral in de jaren direct na haar scheiding een bron van ellende. Al in oktober begon het gekrakeel met haar ex over de verdeling van de feestdagen. De kerstdag die zij kinderloos doorbracht, was standaard een dag waarvan ze bij het opstaan al hoopte dat ie gauw voorbij zou gaan. Het laatste wat zij nodig heeft, is nóg een dag die haar fijntjes onder de neus wrijft dat zij toch echt niet leeft zoals dat eigenlijk zou moeten.
Een andere vriendin, wier vriend kinderen heeft uit een vorige relatie, ziet zich jaarlijks geconfronteerd met het feit dat vriend-lief een kerstdag doorbrengt met kids en ex. Een familietraditie. Maar voor haar een dag om met zoveel mogelijk glühwein tot een vage herinnering te reduceren.
Van vriendin 3, vrijgezel, klinkt eind van ieder jaar standaard de verzuchting: ‘Gatver, bijna kerst. Iedereen zit gezellig samen onder de boom, en ik zit natuurlijk weer alleen.’
En dan heb ik het nog niet gehad over de mensen die een dierbare hebben verloren, of op een andere manier niet aan Rouvoet’s ideaalbeeld voldoen.
Maar het aan minister Rouvoet ligt, is voor hen die niet in zijn ideale gezinsplaatje passen, de ellende van kerst nog niet voldoende. Nee: laten we vooral nóg een dag aanwijzen om van de daken te schreeuwen dat er maar één waardige manier is om je leven in te richten, en dat is met een partner (in de visie-Rouvoet uiteraard van het andere geslacht), kinderen, een golden retriever, een rijtjeshuis met tuin en een schuurtje voor de fietsen. Een dag om vrijgezellen, homostellen, gescheiden stellen, kinderloze stellen, weduwen en weduwnaars impliciet te veroordelen voor hun keuze of hun situatie.
Misschien, meneer Rouvoet, wanneer uw vrouw – die uiteraard keurig zoals u eveneens in uw nota voorschrijft, voor haar dertigste haar eerste kind heeft gebaard – vanavond om zes uur de aardappels op tafel zet, kunt u daar uw gedachten eens over laten gaan. In plaats van nog meer manieren te bedenken om uw ideale manier van leven aan anderen op te dringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten