Zandbak

De vriendin van mijn goede vriend B. moet mij niet. Niet om mijn persoonlijkheid, want ze moest me al niet voordat ze me had ontmoet, maar op grond van mijn geslacht en seksuele geaardheid: vrouw, hetero. Oftewel: in haar optiek is het een kwestie van tijd voordat ik haar echtgenoot bespring en van haar afpak. Vriendschap tussen een man en een vrouw, dat bestaat niet volgens haar. En dus zie ik, sinds zij samen zijn, de frequentie van onze afspraken – meestal bestaande uit kipsaté in een bruin café, liters wijn en eindeloze gesprekken – met lede ogen afnemen. Ik kreeg zelf een relatie, werd ten huwelijk gevraagd, maar nog mocht B. alleen na heel veel gedoe met mij op stap.
‘Het was weer moeilijk vanavond’, mompelde B. afgelopen zomer, tijdens de laatste fles rosé met z’n tweeën, daags voor mijn bruiloft. ‘Weet je, zodra ze jou zag, had ze het gevoel dat jij iemand was waar ze voor moest oppassen.’
Ik geef toe: heel even was mijn ijdele ego gestreeld. Daarna werd ik verdrietig. Vervolgens nostalgisch. En ik dacht terug aan het moment dat de eerste mannelijke vriend enigszins gegeneerd door de telefoon meldde dat hij wel zijn vriendin meenam als hij bij mij op bezoek kwam.
Op een uitzondering (en de vrijgezellen) na, werden vervolgens steeds meer vrienden tijdens afspraken steevast gechaperonneerd door hun vriendin.
Het was de overgang van de zandbakfase naar de bovenbouw van de basisschool all over again. Speelden jongens en meisjes in de zandbak nog onbevangen en neutraal met elkaar, op de basisschool vonden beide seksen elkaar ineens stom en buitenaards. Speelde ik tijdens mijn studententijd onbevangen – en oké, niet altijd neutraal maar niemand had een vaste relatie - met jongens, ineens was ik een bedreiging en mochten afspraken alleen nog in stelletjesvorm plaatsvinden.
Ook B. smste onlangs dat we de volgende keer maar met zijn vieren moesten afspreken. Blijkbaar is die stelletjesfase onvermijdelijk. Maar soms kan ik hevig terugverlangen naar mijn zandbakfase. In gedachten eet ik dan kipsaté met B., drinken we rosé en praten we, net zo lang tot de zon weer opkomt.