Er zijn van die zaken waarover een mens zich kan blijven verbazen. Waarom het in een hoogzomermaand zo hard regent, bijvoorbeeld. En waarom dat ene stoplicht nog steeds zo godsgruwelijk ongelukkig staat afgesteld. Waarom de Bond tegen het Vloeken niet alleen alive and kicking is, maar zelfs een onschuldig zwanenechtpaar misbruikt voor haar deerniswekkende campagnes (gezien op Den Haag Centraal). Eén van mijn persoonlijke verbazingen betreft het feit dat ik mij, na 32 jaar in dit leven, nog altijd moet verantwoorden voor het feit dat mijn ouders slechts één kind hebben gekregen. Steeds als mijn enig-kindzijn ter sprake komt (met nieuwe collega’s, vage kennissen, kindkrijgende vrienden), wordt steevast het volgende vragenlijstje afgewerkt:
1. Was het een bewuste keuze van je ouders (Nee).
2. Wat vond je er van om in je eentje te zijn (Hoogstwaarschijnlijk hetzelfde als jij met je broers/zussen: meestal prima, soms erg jammer)
3. Ben je verwend? (Uiteraard. Haal onmiddellijk een biertje voor me, en denk maar niet dat ik ga betalen).
Ongegeneerd vragen naar de kinderwens van een stel dat de dertig is gepasseerd en al enige tijd bij elkaar is, is inmiddels opgenomen op de ‘niet doen’-lijst van het Grote Etiquettehandboek. Stel je voor dat ze bezig zijn en het lukt niet… Maar enig kind-zijn dient te allen tijde verantwoord te worden. Want twee kinderen is leuk; een kind hebben is raar, zielig en apart. Dit dient verklaard te worden. En daarom hoor ik mijzelf keer op keer vertellen dat mijn ouders werkelijk alle destijds beschikbare medische hulpmiddelen in hebben moeten roepen om mij te verwekken, en dat een herhaling van dit proces van jaren, met alle pijn en ellende van dien, niet bepaald een optie was. Dat ik het soms erg jammer vond om alleen te zijn, vooral met kerst en tijdens mijn middelbare schooltijd, maar dat ik aan de andere kant op vakantie al heel jong leerde om er zelf op uit te gaan om andere kinderen te ontmoeten (en waardoor ik op 14-jarige leeftijd bij de tafeltennistafels, op zoek naar leeftijdgenoten, werd aangesproken door een erg aardige jongen die nu mijn man is). Dat het dankzij mijn enig kind zijn is dat mijn ouders mij op 18-jarige leeftijd voor een jaar naar Amerika konden laten gaan, een dure onderneming die geen optie was geweest als mijn ouders meer kinderen hadden gehad.
Vrienden die het uit praktische overweging bij één kind willen laten, komen bij mij te rade: doen we ons kind niet tekort om het een broertje of zusje te ontzeggen? Want ook zij worden geconfronteerd met al die mensen die vragen ‘wanneer de volgende komt’ – er onmiddellijk van uitgaand dat ieder ouderpaar meer dan één stuk kroost op de wereld wil zetten.
Want twee kinderen, dat is nog steeds de norm, en alles wat afwijkt – geen of één kind – is en blijft raar.
En is ook raar.
Want toen ik voor de grap eens googlede op ‘enig kind’ kwam ik, naast enkele publicaties over het feit dat enig kinderen helemaal niet sociaal gestoord zijn, dat er steeds meer bijkomen, en dat het opvoeden ervan ‘een tikkie anders’ is, een heuse club voor enig kinderen tegen: Vereniging Enig Kind. En, zoals ik pas nog gniffelde tegen mijn linkshandige echtgenoot toen ik las dat die bewuste dag de Dag van de Linkshandigen bleek te zijn: zodra er een Dag of een Stichting aan een situatie wordt gewijd waarin je je bevindt, ben je officieel een Probleemgeval. Ik moet mij dus gewonnen geven: ik ben bijzonder, vreemd en apart, en het is terecht dat men onderzoeken aan mijn soort wijdt en cijfers publiceert over hoeveel van ons er momenteel in Nederland zijn geteld. Als je het zo bekijkt, wordt er eigenlijk nog niet genoeg gedaan. Een Dag van het Enig Kind lijkt me dan ook wel gepast. Of nog beter, een collecteweek. Subsidie van de overheid. Uitbreiding van artikel 1 van de Grondwet: discrimineren op basis van het aantal gezinsleden is verboden. Als ik dan een Probleemgeval ben, wil ik er ook wel beter van worden. Dat kan dan mooi dienen als pleister op de wonde voor het feit dat ik altijd de laatste van de klas was die een horloge/cassetterecorder/walkman kreeg – uit angst van mijn ouders dat mensen mij later zouden betitelen als zo’n verwend, vervelend, typisch enig kind.
Respect! ;-)
BeantwoordenVerwijderen