Meestal zitten er al een paar mensen. Twee, hooguit, ik behoor wel tot de vroege arriveerders. Dit omdat ik slechts 42 minuten heb om mijn programma af te draaien. Het is dus noodzaak dat ik zo snel mogelijk in het water lig: om 7.45 uur stipt moet ik mij richting douche begeven, wil ik op tijd op mijn werk arriveren.
Vaak ga ik nog even zitten. Bladerend in een tijdschrift. Of gewoon voor me uit starend. Wakker wordend. Kijkend naar de opkomende zon, de neerstortende regen, het sneeuwdek, de mist. Want weer of geen weer, we zijn er, de ochtendzwemmers van De Waterthor. De ouderen en enkele leeftijdgenoot die een voor een binnen komen druppelen. Een beleefde groet, meer niet. Sommigen gaan ook zitten. Anderen blijven staan, netjes ruimte over latend in de rij voor de zittenden. Want die regel is heel duidelijk: wie het eerst binnen is, mag het eerste naar de kassa. Je mag dus ook ongegeneerd je plek opeisen in de rij, ook als je tot de zitters behoort en dus later in de rij terecht komt. Zo werkt het nu eenmaal. Eerlijkheid boven alles.
Een enkeling wisselt een woord. De meesten laten elkaar voor wat ze zijn. Het is nog voor zevenen, veel te vroeg voor lange gesprekken.
Zodra de kassadame aan komt lopen, kop koffie in de hand, komt de massa in beweging. De rij wordt gevormd op basis van volgorde van binnenkomst. Goedemorgen, dank je wel, er staat er nog eentje op. Een nieuwe kaart nodig? Dat houdt de rij op, dus je laat je kaart en je gepaste bedrag bij de kassadame achter, die je nieuwe kaart erop zet. Op de terugweg kun je die meenemen. Het schema is strak, ieder oponthoud wordt geweerd. Tijd is tijd.
Uitkleden, zwemkleding al aan. Shampoo en handdoek neerzetten. En dan naar De Baan. Die baan, dat is de enige. De enige waar in een rondjessysteem wordt gezwommen, waar geen plek is voor rustig dobberen. Hier gaat het erom, hier worden meters gemaakt, nietsontziend, met maar 1 doel voor ogen: het target halen wat je voor jezelf hebt gesteld. Hier wordt gestreden, gevochten, hier is geen tolerantie voor langzamen. Hier wil iedereen presteren. Winnen van zichzelf. Alles geven. Hier Moet, hier mag niet. En het is net zeven uur geweest.
Om kwart voor acht ben ik klaar. Glimlach naar de badmeesters, ga richting douche, hoop maar dat er niemand tegen me aan gaat praten zodat ik in alle rust kan stretchen. En nagenieten. Nagenieten van wat voor mij het allermooiste begin is van een werkdag. Het begin dat ik verguis zodra de wekker gaat, maar waar ik me toch een paar keer per week als was het willoos aan overgeef. Weer en wind. IJs en weder. Moe en niet moe. Zoals dat gaat bij een verslaving: gezwommen wordt er, want de beloning is rijkelijk. Deze duurt ongeveer een dag, als ik geluk heb twee dagen.
Het is acht uur stipt als ik het zwembad verlaat. De wereld ontwaakt, en ik ben wakkerder dan ooit. Kom maar op.
Morgen mag ik weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten