Neem een doorsnee werkweek in, laten we zeggen, november. Een groepje werknemers van een bedrijf stapt naar de directeur met het vriendelijke doch dringende verzoek of zij deze week allemaal twee uur later mogen beginnen. De één omdat hij in deze donkere tijd ’s ochtends echt zijn bed niet uit kan komen, nummer twee omdat hij zo graag eens naar Koffietijd wil kijken, en nummer drie zodat hij naar de markt kan om verse vis te halen voor de avondmaaltijd. Is het denkbaar dat de directeur denkt ‘laat ik ze maar hun zin geven, anders melden ze zich misschien ziek’? Onwaarschijnlijk. Groter is de kans dat de directeur de club vierkant in het gezicht uitlacht, zich omdraait en overgaat tot de orde van de dag.
Doen de werknemers ditzelfde verzoek in de aankomende weken, dan is de reactie van de gemiddelde directeur heel anders. Tenminste, als deze de oproep van onder andere ArboNed ter harte neemt. Deze organisatie roept werkgevers op om rekening te houden met feestende personeelsleden in de WK-periode. Gun ze enige flexibiliteit en sta ze toe om twee uur later te beginnen, de dag na een belangrijke wedstrijd, zo luidt het advies. Want anders nemen werknemers wellicht het recht in eigen hand.
Om de invloed van een WK kan niemand heen. Van lokale competities rond de best versierde straat of etalage tot Beesies, Sparky’s en Juichbandjes: zodra een WK zich aandient, gaat er een knop om bij de zich zo graag als nuchter bestempelende Nederlander. Maar niet alleen op het gebied van uiterlijk vertoon en patriottische gevoelens; ook wat betreft zijn moreel besef, zo blijkt uit het advies van de arbodienst: de ware voetballiefhebber schroomt blijkbaar niet om een griepje te faken als hij geen vrij krijgt om een onder werktijd geplande wedstrijd te kijken. Worden onterechte ziekmeldingen over het algemeen als verwerpelijk beschouwd; zo niet tijdens het WK.
Weliswaar adviseert die dienst ook spoedhuisbezoeken aan bij verdachte. Maar het feit dat werkgevers wordt geadviseerd hun werktijden open te stellen ‘op straffe van massale ziekmeldingen’, lijkt mij toch een omgekeerde wereld. Niet de werknemer wordt hier opgeroepen tot fatsoenlijk gedrag, zoals zijn kater in zijn eigen tijd uitslapen, en zich neerleggen bij besluiten van de baas om de voetbalgekte te negeren; de werkgéver moet rekening houden met tijdelijk afkalvende morele waarden van de kant van de werknemer.
En waar tijdens gewone weken flexibele werktijden voor veel werknemers nog steeds toekomstmuziek zijn, is het in actie komen van het Nederlands Elftal plotseling een doorslaggevend argument om hier wél toestemming voor te geven.
Het WK voetbal zet de wereld op zijn kop – letterlijk. Een paar weken staan we als één man achter Van Persie en consorten, drinken we gebroederlijk voor het scherm, en bungelt de arbeidsethos ergens ver onderaan het prioriteitenlijstje. De werkgever laveert zich voorzichtig om onze wensen heen. En als we verliezen, vinden we elkaar massaal in onze diepe verslagenheid.
Misschien moet ArboNed werkgevers ook maar eens adviseren om werknemers daags na de uitschakeling van Oranje psychologische hulp aan te bieden. Dit om te voorkomen dat het personeel massaal met een burn-out thuis komt te zitten. Want een béétje werkgever laat zijn personeel niet zelf tobben met de gevolgen van een dergelijke traumatische gebeurtenis. Dat zou net zo onmenselijk zijn als wanneer hij de werknemer zou uitlachen om zijn Oranje-kater, zich zou omdraaien, en over zou gaan tot de orde van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten