Worden. Zomaar een werkwoord, maar zoveel meer. Worden is essentie, is wezen, is alles, is hét, het belangrijkst, dat waar alles op is gebaseerd, wat vaststelt, bepaalt, waardeert, beoordeelt, vindt. ‘Zijn’ is stilstand, worden is vooruitgang. Zijn is leuk, maar voor even. Worden is leuker, altijd, overal. Beter. Interessanter. Waardevoller. Zijn is, tja, het nou net niet.
Het begint met ‘wat wil je worden?’. En dan is er geen houden meer aan. Welke vakken kies je? Wat ga je studeren? Waarin ga je je specialiseren? Waar ga je werken? Wat wordt je volgende baan? Waar wil je over vijf jaar zijn? Wanneer krijg je een vaste relatie? Wanneer gaan jullie samenwonen? Wanneer trouwen? Wanneer beginnen jullie aan kinderen? Leuk, een kind, wanneer komt de volgende? Wat wil jouw kind worden? Waar gaat jouw kind studeren? Waar gaat jullie volgende vakantie naar toe? Wat doen jullie met kerst? En die kerst daarna? Wat wordt het volgende huis? Kunnen we dit huis straks verkopen?
Zijn? Saai. Leuk voor even, maar dan graag weer snel verder worden. Geen ‘zijn’ is interessant genoeg om lange tijd te mogen zijn. Zijn is stilstand. Worden, daar draait het om. Misschien is het goed. Want wat zijn we als er niets meer te worden is?
Toch wil ik zo ontzettend graag even zijn. Getrouwd zijn. Zonder kinderen zijn. Blij met mijn werk en studie zijn. Geen vragen over worden, over het volgende, wat ik ermee wil, het toekomstige, of, en zo ja wanneer, en hoeveel, en hoe dan, en waarom.
Even geen worden. Even zijn. Alleen maar zijn.
Ik ben geloof ik aan vakantie toe.
Een aanvullende gedachte: het woord "blijven"... toegepast op enkele kernwoorden die voorkomen in jouw leuke tekst: in essentie blijven, gewaardeerd blijven, blijvend vooruitgaan, leuk blijven, interessant blijven, waardevol blijven, beetje blijven studeren, beetje kind blijven ook, blijven werken of tenminste aan het werk blijven, samen blijven en getrouwd blijven... gezond blijven! Wie schrijft... :-)
BeantwoordenVerwijderen