Jan Mulder mag het iedere maand in De Wereld Draait Door: zijn top 5 van ergernissen presenteren. Journalistieke blunders, genante tv-optredens, irriante reclames: voor ogen en oren van het miljoenenpubliek mag Jan het spuien.
Hoewel de klaagzang van Mulder mij meestal snel op de stilte-knop op de afstandsbediening doet drukken - die man is werkelijk de personificatie van het zeuren, zelfs als hij niet zeurt, klinkt zijn stem zeurderig - mag ik van mezelf vandaag even in zijn voetsporen treden, met mijn eigen top 3 van ergernissen. Zijn deze dingen wereldschokkend? Nee. Ga ik er dood aan? Hoogstwaarschijnlijk niet. Vallen ze in het niet bij Fukushima, hongersnood, een dreigende natuurramp in Turkije of het leed in de Arabische wereld? Absoluut, honderd procent, volkomen. Maar wat erger ik me er groen en geel aan. En laten we eerlijk zijn: een betere reden heeft Jan Mulder zijn miljoenenpubliek ook nooit gegeven.
1. Mensen die niet terugbellen of -mailen. Potentiële opdrachtgevers (die nota bene op hun site aangeven op zoek te zijn naar freelancers), interviewkandidaten, bedrijven, instanties: het uitblijven van een reactie lijkt inmiddels tot regel dan wel morele norm te zijn geworden. Ik begrijp het wel: zij zijn groot en ik is klein, en waarom zouden ze terugmailen? Ik ben immers degene die iets van hen moet. De eeuwige wet van de macht van de sterkste. Maar kom op. Hoe moeilijk is een simpel mailtje of kort belletje nu? Kan dat werkelijk niet van uw kostbare tijd af? Ooit moet u zelf onderaan de ladder van de voedselketen hebben gestaan. Is dat zodanig lang geleden dat u zich niet meer kunt herinneren hoe vervelend u het zelf vond om genegeerd te worden?
2. Mensen die een door mij geschreven artikel nalezen, mij laten weten 'taalkundig' maar even het een en ander verbeterd hebben, zelf echter geen fatsoenlijke letter op papier kunnen krijgen, met als gevolg dat ik meer tijd kwijt ben aan het verbeteren van hun fouten dan aan het schrijven van het oorspronkelijke stuk. Wat is dat toch dat ieder linguistisch onbenul zichzelf ineens taalpurist vindt? Dat is even lachwekkend als wanneer ik een wiskundige zou wijzen op onvolkomenheden in zijn uitwerking van een formule, of Apple een mailtje stuur dat die nieuwste apps op de ipad 2 technisch gezien niet helemaal deugen. Schoenmaker, blijf bij je leest. En beste schoenmakers, laat mij alsjeblieft expert zijn op mijn eigen leest.
3. De sportschool die niet thuis geven wanneer je van 2 naar één keer per week trainen wil (omdat de aerobicjuf die de langdurig zieke vaste docent vervangt zodanig irritant, vervelend en onkundig is dat lichaam en geest allesbehalve wel varen bij een uur bewegen op haar commando). Want tja, minder geld incasseren per maand plus kritiek op het personeel is natuurlijk niet prettig. Dus rest de weg van de minste weerstand: negeren, ook na het sturen van een herinnering en het vriendelijk doch dringende verzoek om een bevestiging van de opzegging. Als we maar lang genoeg wachten, waait het vanzelf wel over, redeneren zij waarschijnlijk. Wishful thinking. Maar hoe onsportief kan een sportschool zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten