Vijf kleine vingertjes omklemmen stevig mijn duim. Het is vier uur ’s nachts en we liggen op bed, in die ons inmiddels zo vertrouwde houding: op onze zij, haar buik tegen de mijne, haar hoofdje tegen mijn borst, haar kaken die in een gestaag tempo op en neer gaan, mijn hand die haar zachte hoofdje streelt. Buiten fluit een vroege vogel, de slaapkamer wordt slechts verlicht door het leeslampje. Verder is het donker en doodstil, op de slikgeluiden van mijn drinkende kleine meisje na. Haar vingertjes sluiten zich nog iets strakker om mijn duim. Haar blauwe ogen hebben die serieuze uitdrukking van opperste concentratie tijdens die o zo belangrijke taak: eten binnen krijgen, kracht opdoen om te groeien.
Die vijf kleine vingertjes omklemmen mijn duim niet vanuit een weloverwogen beslissing. Dit wezentje kan nog niet denken, beredeneren, analyseren of overwegen. Ze heeft nog geen besef van goed of kwaad, van oorlog of vrede, van arm of rijk. De wereld is zo groot als de 25 centimeter die haar gezichtsveld reikt, en andere behoeften dan eten, een schone luier, slapen en knuffelen zijn haar vreemd. Zich afvragen wat andere mensen denken of vinden? Letterlijk ondenkbaar voor dit vier weken oude kindje. Als ik nu een omschrijving zou moeten geven van het pure, zuivere Zijn, zou ik mijn dochtertje noemen, die op zo’n hartveroverende manier volkomen zichzelf is. Of ze nu haar longen uit haar lijf krijst, haar gezichtje in een prille glimlach trekt of zich als een piranha op mijn borst stort, alles gebeurt vanuit haar primaire behoeften. Zij bevindt zich nog helemaal onderaan de Maslov-piramide. Niks levensvervulling, niks ego, niks aanzien, niks erkenning, niks anders voordoen dan ze is. Ze mag de meest vreemde gezichten trekken, ze mag haar luier te buiten poepen (bij voorkeur niet te vaak natuurlijk), ze mag haar melk uitspugen over haar moeder heen – het maakt niet uit. Ze wordt bewonderd in al haar pure, pasgeboren eenvoud. Haar donkere haartjes, het babyvet dat zich onder haar kin en op haar dijbeentjes begint te manifesteren, haar tandeloze mondje, haar pruillipje, en vooral het feit dat alles aan haar nog zo klein is. De enige prestaties die van haar verwacht worden is dat ze genoeg drinkt en dagelijks haar luier vol gooit – prestaties die onmiskenbaar van wezenlijk belang zijn voor haar eigen geluk.
Ik kijk naar die vijf kleine vingertjes en bedenk dat ze over vijf jaar haar eerste Cito-toets zal maken.
Slaperig geeft ze aan dat ze genoeg heeft gedronken. Terwijl ik haar oppak en haar tegen me aan hou voor een boertje, smakt ze nog wat na en zakt vervolgens weg in een diepe slaap. Lief meisje, wat ben je mooi, puur zoals je Bent. Laat die wereld die dat Zijn allang verleerd is, nog maar zo lang lang mogelijk wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten